Liefde mag wat kosten
En indien gij liefhebt, die u liefhebben, want hebt gij vóór? Immers, ook de zondaars hebben lief, die hen liefhebben.
Lucas 6: 32
Het is een goede zaak als wij in de gemeente elkaar liefhebben. Zo hoort het ook te gaan. Als er ergens onderlinge liefde mag worden opgemerkt, dan is het toch zeker wel in de gemeente van Jezus Christus? De gemeente die zelf de liefde van God heeft ondervonden. Omdat ze is vrijgekocht. Paulus zegt tegen de oudsten van Efeze dat God de gemeente verworven heeft door het bloed van zijn Eigene (Hand. 20:28). In die zin klinkt heel veel door. Het zegt iets over hoeveel het Hem gekost heeft. Het zegt ook iets over hoe dierbaar zijn gemeente voor Hem is.
Het is goed om die liefde van God voor zijn gemeente op het netvlies te houden als we nadenken over de onderlinge liefde in de gemeente. Bij ons is liefde wel eens een opwelling. Een gevoel dat een tijdje heel hevig kan zijn, maar toch niet blijvend is. Bij God zou dat onbestaanbaar zijn. Zijn liefde is een bewuste keus waar Hij nooit spijt van krijgt. Bij ons blijft liefde wel eens beperkt tot een moment of een bemoedigend woord als we iemand tegen het lijf lopen. Ook dat zou bij God onbestaanbaar zijn. Hij zoekt ons op en Hij bewijst zijn liefde in daden.
Dit besef maakt het betonen van onderlinge liefde tot een heel mooie taak. Want het is niet niets om de liefde van onze God te mogen laten doorwerken in ons leven, ook al is het maar een heel klein beetje. Dat besef helpt je over de drempel. Letterlijk zelfs, doordat je de fiets of de auto pakt om iemand op te zoeken en het verhaal van je medebroeder of -zuster aanhoort. Bedenk dat liefdebetoon niet allereerst de taak van de diaken is, maar van de gemeenschap der heiligen. De diaken komt je wel namens Christus herinneren aan zijn liefde en aan uw en jouw taak om die liefde door te laten werken.
In de gemeente hebben we lief, omdat God ons eerst heeft liefgehad. En daarom werkt er een liefde die anders is dan de liefde die vanzelf uit ons hart opkomt. Er bestaat namelijk een soort liefde die niet perse specifiek christelijk is. Ook de zondaars hebben lief. Dat zegt de Here Jezus in Lucas 6:32. Die 'liefde' kun je vooral herkennen doordat zij degenen liefhebben die hen liefhebben. Dat is een liefde die niet zoveel kost. Het gaat eigenlijk vanzelf. Want mensen die jou goed liggen en die aardig voor je zijn, nodigen je uit om aardig terug te doen. Het wordt pas echt een opgave als je degenen liefhebt die jou niet zo goed liggen of als ze zelfs lelijk en naar tegen je doen.
Bij het nadenken over de onderlinge liefde in de gemeente is dat wel belangrijk. Er zijn broeders en zusters met wie je een 'klik' hebt en waar je na de kerkdienst bijna automatisch een gesprek mee hebt. Maar wanneer loop je nou eens bewust naar iemand toe met wie die klik er niet is of bij wie je merkt dat het moeite kost om echt door te vragen naar wat hem of haar bezig houdt? Soms is het zo dat leeftijdsgenoten elkaar gemakkelijker begrijpen en daarom eerder geneigd zijn om elkaar op te zoeken. Maar hoe vaak probeer je, als je jong bent, nou eens expres om contact te leggen met iemand die een stuk ouder is? En als u wat ouder bent, wanneer toont u zich geïnteresseerd in de leefwereld van een jongere? Dan merk je dat liefde moeite kost. Hoewel het nog steeds geen schijntje is van de moeite die de Here genomen heeft voor ons.
Onderlinge liefde is een keus. Een bewuste keus die niet alleen moeite kost, maar die die moeite er ook graag voor over heeft. Het wil een offer geven zonder er iets voor terug te verwachten. De Here Jezus heeft daarom ook gezegd dat je het best je liefde kunt uiten naar mensen bij wie je zo ongeveer zeker weet dat ze niks terug kunnen geven. De wil om dat offer te geven komt door het besef dat Christus ons lief heeft gehad. Dat maakt het specifiek christelijk. Daar ligt ook het geheim om deze liefde te kunnen volhouden. Je haalt die liefde namelijk niet uit jezelf, maar het is de liefde van Christus die Hij in jou heeft uitgestort.
LH